Wat is plezierpijn?

Plezierpijn, ook wel algolagnie genoemd, is het plezier in het toebrengen of ontvangen van pijn. De ervaring van plezierpijn wordt bij BDSM vaak beleefd in een partner- of rollenspel . Een van de partners neemt de dominante actieve kant en brengt de pijn toe, terwijl de andere in een onderdanige passieve rol valt en de pijn ontvangt. De respectievelijke rollen, limieten en randvoorwaarden van het spel worden vooraf tussen beide partners bepaald.

De soorten plezierpijn

Iedereen ervaart pijn anders. Dit verschilt ook per lichaamsregio. Mensen die plezier voelen wanneer ze pijn hebben, vinden pijn ook buiten plezierige scenario’s met een partner als erg ongemakkelijk. Er wordt onderscheid gemaakt tussen twee groepen, de mensen die plezierpijn kunnen voelen.

Type A: Mensen kunnen de toegebrachte pijn omzetten in een plezierige ervaring in een seksuele context. Endorfine speelt daarbij een cruciale rol. Deze komen steeds meer vrij en stellen het lichaam in staat pijn anders waar te nemen. Dit kan leiden tot extatische en bedwelmende toestanden van de persoon.

Type B: De mensen die het idee vinden overgeleverd te zijn aan de partner die hen de pijn bezorgt op zich al stimulerend. De focus ligt hier op het erotische scenario van onderwerping en macht, omdat de pijn van deze groep mensen als minder plezierig wordt ervaren.

De genotspijn geproduceerd

In de groep van degenen die van pijn houden, neemt in de meeste gevallen de pijnsensatie af met toenemende intensiteit van het spel. Zwepen, peddels, zwepen, ijsblokjes, maar ook was worden meestal gebruikt om plezierpijn toe te brengen. De keuze wordt overgelaten aan de persoonlijke verbeelding. Ketenen maken ook vaak deel uit van het erotische scenario en versterken het gevoel en de sensatie van plezierpijn.

Bij zacht strelen van een BDSM-accessoire wordt de huid meestal in het begin aangeraakt zodat de onderdanige partner aan het gevoel went. Zachte klappen worden intenser naarmate de sessie vordert en het actieve deel stimuleert meer en meer met gecontroleerde, herhaalde slagen. Deze worden meestal over en weer naar dezelfde plaats verspreid. In het beste geval is de regio een beetje verdoofd en voelt de intensere klappen minder pijnlijk. De resulterende stimulus neemt toe bij de passieve partner en door de toenemende extase neemt ook de drempel van pijnsensaties steeds meer af.

De opbouwfase is belangrijk zodat de pijngrens niet ineens weer omhoog gaat en de anders tintelende genotspijn als onprettig wordt ervaren.

Belangrijk: Vertrouwen in de partner is het allerbelangrijkste. Enerzijds kan de onderdanige partner zich beter laten gaan, wat ook zijn pijnperceptie beïnvloedt. Anderzijds kennen ze elkaar idealiter allebei goed genoeg om het genot van pijn af te kunnen lezen aan non-verbale reacties zonder dat de spelsituatie daaronder lijdt. Ook de vorm van de dag is bepalend voor het gevoel van plezier bij de pijn.

Het pijngeheugen

Plezierpijn kan gedeeltelijk worden geconditioneerd. Mensen hebben een pijngeheugen, dat acute pijn vergelijkt met eerdere pijnervaringen en deze vervolgens evalueert. Zoals bij alle levenservaringen, pikt ons geheugen voortdurend nieuwe indrukken op, slaat ze op, verbindt ze in het zenuwcentrum en gebruikt de nieuwe informatie als basis voor vergelijking voor komende indrukken.

De conditionering van de pijn werkt volgens dit principe. Op deze manier wordt de pijn gedurende meerdere sessies gestaag geïntensiveerd. Daarnaast combineert de onderdanige partner steeds vaker het pijnscenario met het plezierige rollenspel. De pijn wordt zowel fysiek als mentaal anders verwerkt en ervaren.